Giardiosis

Etiyoloji ve Epidemiyoloji
Giardia duodenalis, çeşitli memelileri enfekte eden dünya çapında dağılım gösteren bir protozoon parazitidir. Moleküler genetik çalışmalar, G. duodenalis’in yedi çeşit (A’dan G’ye) içeren bir tür kompleksi olduğunu bildirmektedir. Köpekler genellikle türe özgü C-D tipinı barındırır ve kediler genellikle kediye özgü C tipi F’yi barındırır. Bazı durumlarda, A ve B tipi DNA’sı köpekler ve kedilerin dışkılarından yükseltilir; Bu genotipler çoğunlukla insanlarda tespit edilmiştir. Bir morfolojik çalışmanın sonuçları, Giardia kistlerinin alanı, uzunluğu, genişliği ve eksantrikliğinin, A ve C ya da D gruplarından en farklı olan B ve F’nin, topluluklar arasında önemli ölçüde farklı olduğu yönündedir. Giardia spp. Birçok yaygın çalışmada, vaka raporlarında ve tedavi çalışmalarında köpekler ve kedilerdeki enfeksiyonlar bildirilmiştir. Giardia spp. iki formda meydana gelir, trofozoit ve kist formu. Trofozoit, bağırsak sisteminde bulunan aktif, hareketli formdur. Yaklaşık 15 μm uzunluğunda ve 8 μm genişliğinde ve damla şeklindedir. Trofozoitler ışık mikroskobu altında gözler ön anteriorda iki çekirdek tarafından oluşturulan gülen yüz görünümü, burun oluşturan nükleuslar arasında uzunlamasına geçen aksonemler ve posteriorda enine yerleştirilmiş medyan cisimlerle tanımlanabilir. üçüncü ağız oluşturan; dört çift flagella şekli tamamlar. Tirozoyitler birçok çevresel koşul tarafından inaktivasyona yatkındır ve genellikle hayvanlar arasında yayılmasından sorumlu değildirler.

Kist formu (12 μm uzunluğunda ve 7 μm genişliğinde) esas olarak bulaşmadan sorumlu olan dirençli aşamadır. Kist, aslında tam olarak birbirinden ayrı olmayan fakat oluşmuş trofozoitleri, onların aksonomlarını, ventral disk parçalarını ve dört çekirdekten fazlasını içerir. Kist bazı çevresel koşullara dirençlidir ve konakçı dışında birkaç ay boyunca ıslak, soğuk koşullarda hayatta kalabilir, ancak kuru ve sıcak koşullarda kurumaya duyarlıdır. Giardia spp. Fekal-oral yoldan, kirlenmiş su, gıda veya eşyalarla doğrudan veya dolaylı olarak bulaşır.

Kistler duyarlı bir konakçı tarafından alındıktan sonra, gastrik aside ve pankreatik enzimlere maruz kalındığında oniki parmak bağırsağında kist açılır. Kistte bulunan iki trofozoit birbirinden ayrılır, hızlı olgunlaşır ve villöz epitelyumun fırça sınırına tutunur. Giardia’nın bağırsak sisteminde dağılımı, konağa ve diyetine göre değişir. Köpeklerde duodenumdan ileuma kadar trofozoitler bulunur ve kedilerde jejunum ve ileumda trofozoitler baskındır. Trophozoitler, intestinal yoldaki iki fizyon ile çoğalır ve daha sonra bilinmeyen bir mekanizma ile çevrilir. Kistleri, dışkılardan primer enfeksiyonun meydana geldiği günlerde geçer. Trophozoitler de, özellikle kedilerdeki sulu dışkılardan geçebilir, ancak konakçının dışındaki belirgin bir süre boyunca nadiren hayatta kalır. Kedilerdeki giardiasisin prepatent dönemi 5 ila 16 gün arasında değişmektedir (yaklaşık 10 günlük ortalama) ve köpeklerde 4 ila 12 gün arasında değişmektedir (yaklaşık 8 günlük ortalama). Giardia kistlerinin kediler tarafından dökülmesi, 1,000,000 kistin üzerinde olan ve dışkıdaki gramlardan daha yüksek konsantrasyonlara ulaşılamayacak şekilde değişebilir.  Kist atılımının doruklarına periyodik olarak döngüsel olarak rastlanır.
Patogenez
Giardia’nın patogenezi tam olarak anlaşılmamış olmakla birlikte, in vitro ve in vivo yapılan çalışmalar, klinik hastalığa neden olan mekanizmanın çok faktörlü olduğunu ortaya koymaktadır. Bağırsak malabsorpsiyon ve hipersekresyon kombinasyonunun Giardia diyare ile ilişkili primer mekanizmalar olduğu görülmektedir. Bu kombinasyon, villöz atrofi veya mukozal hasar gibi hafif mikroskobik değişikliklerin yokluğunda klinik semptomlara neden olabilir.
İshal, malabsorbsiyon ve elektrolitlerin hipersekresyonuyla oluşur. Giardia enfeksiyonu klorür sekresyonunu uyarır. Epitelyal bariyer fonksiyonunun kaybı kronik bağırsak bozukluklarına yol açabilir, ancak mekanizmalar hala belirsiz kalır. Giardia enfeksiyonu, insanlarda irritabl barsak sendromuna benzer klinik belirtiler ortaya çıkarabilir ve giardiasis, gıda alerjileri veya enflamatuvar barsak hastalığına benzer histopatolojik değişikliklerle ilişkilidir. Bazı insanların ve hayvanların kronik, subklinik enfeksiyonları nasıl sürdürdüğü bilinmemektedir.