Dipylidium caninum

Dipylidium caninum dünya çapında yaygın kedi ve köpeklerin ince bağırsaklarında bulunana şeritlerdir.İnsanları özellikle de çocukları enfekte edebilir.

Yetişkin Dipylidium caninum 70 cm uzunluğunda ve 2-3 mm genişliğe kadar olabilir. Tipik düzleştirilmiş formu ve beyazımsı bir renge sahiptir.

Kafa (scolex) yaklaşık 0.5 mm’dir ve bağırsağın duvarına tutunmak için kancaları ve emici ağzı vardır. Ana gövde (strobila olarak adlandırılır) genellikle 50 ila 150 segment arasındadır (proglottidler olarak adlandırılır). Konakçının dışkı ile dökülen gravid segmentleri 1 cm uzunluğunda ve 2-3 cm genişliğindedir. Diğer tenyalarda olduğu gibi, Dipylidium caninum’un sindirim , dolaşım sistemi veya solunum sistemi yoktur. Onlara ihtiyaç duymaz çünkü her bir proglottid, ihtiyacını doğrudan doğruya tegreni aracılığıyla emer. Her proglottik, her iki cinsiyette üreme organlarına (yani hermafroditiktir) sahiptir. Her proglottiddeki üreme organları, genital gözenek olarak adlandırılan ortak bir açıklığa sahiptir. Genç proglottidlerde tüm bu organlar rudimenterdir. Proglottidin kuyruğa doğru ilerledikçe boyutu artar, giderek gelişir. Olgun gravid proglottidler yumurtalarla doludur ve strobiladan (yani segmanların zinciri) ayrılır ve dışkı ile atılır.

Yumurtalar neredeyse küresel şekle oval ve oldukça küçüktür (~ 35 ila 40 mikrometre). Her yumurta zaten gelişmiş bir larva (oncosphere veya hexacanth) içerir. Yumurtalar başlangıçta 5 ila 20 yumurtalık gruplar halinde kapsüllenir. Diğer birçok tenya gibi, Dipylidium caninum, ömrü boyunca milyonlarca yumurta üretebilir.

Yaşam döngüsü
Dipylidium caninum, köpekler (yanı sıra diğer canine ve ara sıra kediler) son konaklar olarak dolaylı bir yaşam döngüsüne ve zorunlu ara konaklar olarak pire veya bitlere sahiptir.

Son konakçının bağırsaklarındaki yetişkin şeritler dışkılarıyla atılır ve bu şeritler çoğunlukla yumurtalarla doludur. Dışarı çıkınca yumurtalar serbest kalır. Pire veya bitler tarafından yumurtalar yutulur. Yumurtalar, bu ara konakların bağırsağında gelişir ve genç tenya larvaları, cysticercoidlere dönüştükleri vücut boşluklarına (hemocoel) nüfuz ederler. Metamorfozdan sonra, yetişkin pire veya bitler enfektif cysticercoidleri taşır.

Son konaklar, esas olarak köpekler, pıhtı ya da bit ısırıklarına karşı kaşınmaya ya da ısırmaya tepki olarak ısırdıkları pire ya da bitleri sindirirler. Son konakçının bağırsaklarında pire veya bitlerin sindirimi, gelişimlerini yetişkinlere tamamlayan, bağırsak duvarına yapışan ve segment üretmeye başlayan cysticercoidleri serbest bırakır. İnsanlar, özellikle çocuklar evcil hayvanlarla, özellikle ağızdan ağza yoğun temaslarla enfekte olurlar.

Prepatent periyod (son konakçıların enfeksiyonu ile dışkıyla dökülen ilk yumurtalar arasındaki süre) 2 ila 3 haftadır.

[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=CzdhZQiRmic[/embedyt]

Klinik Bulgular
Dipylidium enfeksiyonları çoğunlukla subkliniktir, hem evcil hayvanlar hem de insanlar için klinik belirtiler göstermez. Çok sayıda tenya içeren enfeksiyonlarda diyare veya kabızlık, kilo kaybı, huzursuzluk, anal kaşıntı ve karın ağrısı bildirilmiştir. Bununla birlikte, bu semptomlar Dipylidium enfeksiyonları için spesifik değildir .

Tanı
Dışkılarda, anüsün çevresinde veya evcil hayvanın yuvasında bulunan şerit parçalarının ( pirinç taneleri görünümü) saptanması, teşhis için önemlidir. Tanı, dışkı örneklerinin mikroskobik incelenmesi ve yumurtaların tanımlanmasıyla doğrulanır.

Tedavi
Dipylidium caninum ile köpeklerin ve kedilerin enfeksiyonunu önlemenin en iyi yolu evcil hayvanları ara konaklar olan pire ve bitlerden uzak tutmaktır.

Dipylidium enfeksiyonu varsa, bu tür enfeksiyonları kontrol eden çok sayıda antelmintik ürün vardır. Bunlar, benzimidazoller (örneğin fenbendazol, febantel, mebendazol) veya praziquantel ve epsiprantel gibi spesifik taenisitler gibi geniş spektrumlu antelmintik etkinliğe sahip aktif içerikler içerirler, bunlar genellikle nematisitler (örn. Levamisol, milbemycin oxime, pyrantel, vb.) ile birlikte kullanılırlar. daha geniş bir parazit enfeksiyonunu etkiler.